Jun 19, 2007

Paradoks

Bylam przez 10 dni w Polsce i wiele sie wydarzylo. Jechalam z wielkim usmiechem na buzi i nawet nie stresowalam sie wydajac kolejne pieniadze na Calvin Kline i Clinique … Gdy wyladowalam w Warszawie (mimo, ze spozniona) to bylo super uczucie. Nawet te okropne gabczaste kanapki w samolocie jakos mi smakowaly.

Tydzien byl bardzo intensywny: wesele Marty, spotkania z rodzina, z Barbarka i Asia M, Niewozewka, Beatka, Cebulka, moim zespolem BDIB Radoszkiem & many more. Poza tym papa party Cebulki, ktora jedzie na roczek do Bulgarii i walne absolutoryjne rady (moich nastepcow).

Po powrocie z Londynu Polska okzala sie byc mala, niezatloczona i taka cicha. Weszlam rowniez na wage po tych 3,5 miesiac i okazalo sie ze jest mnie o 11 kg mniej! Super tak!

Tydzien w Polsce byl bardzo fajny, ale doprowadzil do paradoksu! Nie spodziewalabym sie tego nigdy. Kiedy wyjezdzalam bylam szczesliwa, bo to mial byc przedsmak powrotu do mojego kraju! Ze jak wroce do Londynu, to juz wlasciwie bedzie tylko 2 miesiace i bede w domu – na zawsze! Stalo sie jednak inaczej. Wysiadlam na lotnisku i dopiero poczulam ze jestem w domu :-) Moj Londyn, moj balagan, moj tlum, moje “sorry” i “excuse-me” na kazdym kroku. Ludzie zagadujacy w pociagu. Mimo, ze od dawna nie przyszla mi do glowy mysl, zeby zostac – to w niedziele, w najmniej spodziewanym momencie, zaswiecila sie zarowa: Moze bys zostala! I tym razem nie jest to problem, ze sie wiecej zarabia, ale dlatego, ze tu jest dobrze! Nie mam pojecia co zrobic: lubie to, ze rodzice sa daleko i rozmawiam z nimi milo i sympatycznie (bez wtracania sie w najdrobniejszy szczegol, tego co robie) 2-3 razy w tygodniu, lubie to ze perfumy kosztuja tyle co bilet na tydzien po miescie, lubie to, ze moge sie ubrac jak chce i nikt na to nie zwraca uwagi, lubie to, ze tu jest wielki swiat i nie musisz sie nazywac Kylie Minogue, zeby byc jego czescia.

Jasne – tesknie za wieloma rzeczami, ale kiedys byly tylko argumenty przekonujace do powrotu, dzis szale sie rownowaza.

I co teraz?

8 comments:

Anonymous said...

tego sie obawialam.... oby Tobie było najlepiej!!!!!!
mj

Pawel said...

Razem damy rade... idziemy na kawe do Nero? :)

Asia M. said...

Justyn.ka, egoistycznie powiem, ze nam by bylo lepiej, gdybys jednak... 1 wrzesnia...do Polski...:-P

Lucy said...

Dzastina,
ja Cie w pełni rozumiem i tez zachorowałam na chorobe "wypierdzielam-stad", bo mnie ta nasza ograniczonosc, sklonnosc do oceniania wszystkich za wszystko i wpierdzielania swojego nochala w nieswoje intereski drazni i mierzi. Wrocilam z gorocej Italii i jestem zauroczona faktem, ze mozna sie nie stresowac robota 90% zycia, ubierac fancy dresses w wielu lat 80 i chodzic na dancingi ze swoim amantem w wielu lat 90ciu i nie byc przy tym zrodlem drwin i kpiacych spojrzen reszty swiata. I dodatkowo po czwartkowej enklawie, gdzie widzialam z boku tych facetow, ktorzy "robia-skomplikowane-figurki-dobrze-znanym-dobrze-tanczacym-partnerkom-bez-cienia-przyjemnosci-patrzenia-sobie-w-oczy-czy-cienia-usmiechu-na-twarzy", a potem byłam obracana i rzuccana przez paru takich po parkiecie, dla ktorych wazniejsze bylo, ze moga strzelic popis i nakrecic mi 6 obrotow a nie 2, a fakt, ze nie sprawiło mi to zadnej przyjemnosci nie miał dla nich znaczenia i pomyslalam sobie, ze my jestesmy jakims chorym spoleczenstwem, ktore nie umie sie cieszyc drobnymi radosciami,a najwieksza radosc sprawia nam poczucie bycia lepszymi od innych i pomyslalam sobie, ze mam to z dupie i nie chce tu mieszkac, bo jeszcze pare lat zycia mi zostalo i moge je przezyc radosniej. Od razu tez przystapilam do pierwszego ruchu...a tymczasem open job posting - strona w przebudowie - klody pod nogi, ale tak latwo mnie tu nie zatrzymaja.
Świat na mnie czeka;)))
Przybywam!
Buziaki i trzymaj się tam ciepło:)
Lusesita

MAcus said...

Wiedzialem wiedzialem wiedzialem! I doskonale rozumiem. U mnie podobne nastroje - co prawda jestem jeszcze przed bolesnym powrotem, ale czuje co sie swieci. Chyba musimy na skajpika.

Justyn.ka said...

O kuuurde :-)
No to mi pomogliscie!

Nie jest latwo podejmowac decyzje ... ani ta o przyjezdzie tutaj nie byla latwa, a ta o opuszczeniu UK bedzie nawet trudniejsza. I wiecie co ... chyba stara dobra metoda plus/minus bedzie musiala zadzialac.

Lucy ... ja wiem, ze Polska ma duzo wad, ale jestem przekonana, ze w przypadku UK, tych wad jest rownie duzo - tyle ze troche innych :-)

Tak czy inaczej, uwazam, ze to bardzo dobry pomysl: wystawic sie na taka probe - w koncu zawsze bedziesz miala do kogo wrocic :-)

KOchanie - na skajpika jestesmy ustawieni, tak!

Na koniec powiem Wam cieplym slowem
Wszyscy jestescie moim Love!

Sibulka said...

Klimeczek nie moze zostac w Lonydnie na stale
a czemu bo wcale tego nie chce masz normalne objawy szokow kultoruwoych czy jak to sie tam zwie
a jak Ci malo podorozy to sie przenies do jakiejs innej stolycy swiata np paryza tak?:*

KAMIL said...

hejka,

rozumiem co czujesz. mam to samo ;)
choc do mojego powrotu do polski jest prawie rok ja juz sobie go nie wyobrazam i nie chce wracac nawet mimo tego ze maroko tez ma duzo wad.

enjoy London :)

pozdrowki
wolaczek